"ดูสิ ปากบวมๆน่ารักจัง"
"ไอ้พี่บ้า อื้ออ"
ทั้งที่เห็นว่าเรียวปากอิ่มถูกบดจูบจนบวมเจ่อไปหมดแล้วแต่ก็ยังอดทนไม่ไหวที่จะป้อนจูบเข้าหาซ้ำๆ
"หอมจังครับ"
สันจมูกโด่งปัดผ่านหลังใบหูนิ่ม มาพร้อมกับประโยคทุ้มนุ่มนวล แบบนี้ใครจะไปไหวกันล่ะ ไอดินทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่วางชิดกับขอบหน้าต่าง เป็นตำแหน่งพอเหมาะพอดีกับที่พี่พู่กันวางฝ่ามือแกร่งสองข้างสร้างกรอบลำตัวกักขังร่างกายของเขาเอาไว้
"หึ่ยย พี่เมาแล้วเอาแต่ใจตลอดเลย"
"แล้วหนูอยากเอาใจพี่ไหม ได้ไหม"
สายตาแพรวพราวจับจ้องนัยน์ตาคู่สวยก่อนที่จะใช้ฟันคมๆงับผิวแก้มขาวอย่างหมั่นเขี้ยว น้องไอดินยกมือขึ้นปิดแก้มของตัวเอง ได้แต่นั่งนิ่งๆให้ฝ่ามืออุ่นสอดล่วงเกินเข้ามาภายใต้เสื้อยืดที่ใส่นอน
เขารู้สึกขนลุกจนหวิวในท้องทุกครั้งที่พี่พู่กันเกลี่ยนิ้วลงบนจิวสะดือสวย มันคือสัญญาณที่คนพี่ใช้ขออนุญาตก่อนจะก้มลงแตะลิ้นงับเบาๆพร้อมทั้งหยอกล้อกับหลุมสะดือน่ารัก
"พี่...ขอทำได้ไหมครับ"
"อื้อ"
พี่พู่กันนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าจับบั้นเอวบางที่พอดีกับสองมือ แนบริมฝีปากประทับจูบอย่างหลงใหลพาให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แทบจะตัวบิดตัวงอไปหมด
"น่ารักชิบหาย"
"อ๊ะ!"
นัยน์ตากลมโตสั่นไหว น้องหลุบสายตาลงมองกรอบหน้าหล่อที่ขยับขึ้นมาถึงตรงแผ่นอก มือหนารื้อเสื้อของเขาขึ้นจนผิวกายสัมผัสได้ถึงอากาศเย็น
"มองอะไร"
"หนูน่ารักครับ"
ปากก็เอ่ยชมว่าแสนน่ารัก ในขณะที่ฝ่ามือกำลังบีบขยำอยู่บนเนินเนื้อน้อยๆบนหน้าอก ไอดินเชิดหน้าขึ้นพร้อมทั้งกดศีรษะของคนพี่ลงให้เรียวปากร้อนได้ทำหน้าที่ดูดยอดอกสีหวานจนเปียกชุ่มทั้งสองข้าง ถึงแม้ว่าพี่พู่กันจะชอบชมว่าน้องน่ารักมากขนาดไหนก็ตามแต่ก็ยังมีอีกคำหนึ่งที่อยากจะพูดยังไงก็พูดไม่ออก เพราะท่าทางของน้องมันเกินกว่าคำนั้นไปแล้ว
"อึก.. อ๊า"
เรียวขาขาวขยับกางออกอย่างหมดท่าเพียงเพราะโพรงปากอุ่นของพี่พู่กันกำลังมอบความกระสันให้กับท่อนเนื้อสวยที่เกร็งกระตุก
"อย่าแกล้ง อย่าทรมานเรา พี่พู่กัน ฮึก"
นัยน์ตาคมกวาดมองเครื่องหน้าสวยที่เพิ่งเอื้อนเอ่ยประโยคร้องขออย่างชอบใจ ที่ชอบแกล้งให้น้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะชอบเห็นท่าทางที่อีกฝ่ายโอนอ่อนจนแทบจะละลายไปทั้งตัว
"มือพี่ขยับอยู่นี่ไงคะ หืม หนูชอบไหม"
"อื้อ"
อุ้งมือของเขาขยับเลื่อนขึ้นลงวนไปมาอย่างที่พูด แต่ก็เลือกที่จะปัดผ่านส่วนอ่อนไหวที่กำลังต้องการเขาเหลือเกิน
"คุณพ่อถามพี่ว่าพี่รักหนูมากแค่ไหน รักมากพอที่จะทำให้หนูมีความสุขไปตลอดได้หรือเปล่า"
"อ..อื้อ แล้วพี่คิดว่ายังไง"
ใบหน้าหวานเบี่ยงตามโครงหน้าหล่อที่ก้มลงมาดูดริมฝีปากอิ่มอย่างนุ่มนวล สันจมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับเนื้อแก้มนิ่มไล่วนไปจนถึงปลายคาง ในขณะที่มือยังกอบกุมส่วนอ่อนไหวเอาไว้ไม่ละห่าง นึกอยากจะขยับก็ขยับเป็นจังหวะรวดเร็วขึ้นมาจนฝ่ายถูกกระทำสะดุ้งเฮือกแทบจะตั้งรับไม่ทัน
"แล้วหนูคิดว่าไงครับ"
"ฮ๊าา... อ้ะ!"
อยากจะง้างมือขึ้นฟาดคนพี่อีกสักหลายๆทีที่ทำให้เขาตอบได้เพียงแค่เสียงครางกับเสียงหอบหายใจเท่านั้น
"พี่ตอบท่านไปว่า พี่รักหนูมากจนไม่รู้ว่ามากแค่ไหน แต่พี่จะทำให้หนูมีความสุขที่สุด ตลอดเวลา"
ประโยคหวานถูกเปร่งออกมาอย่างชัดเจนและใกล้ชิดมากเสียจนใจกระตุกวูบ แก้วตากลมสวยสบนัยน์ตาสีเข้มไม่ยอมละห่าง นิ้วน่ารักลูบบนผิวแก้มสากก่อนจะแตะเบาๆบนริมฝีปากร้อนแรง พี่พู่กันมองอย่างอื่นบ้างไม่เป็นหรือไง ทำไมถึงได้เอาแต่จ้องหน้าเขาอยู่อย่างนั้น
"ฮึๆ พี่อยากทำให้เราเขินตายก่อนหรือว่าเสียวจนตายกันแน่ อ๊ะ! มือพี่อยู่นิ่งๆบ้างสิ"
"เดี๋ยวนี้กล้าหยอกพี่ขนาดนี้"
"อื้อ~"
"พี่จะทำทั้งสองอย่างเลยครับ"
พู่กันกัดงับเนื้อปากอิ่มสวยทีละนิดก่อนกระตุกมุมปากยิ้มเมื่อเห็นว่าน้องกำลังเผยอปากหอบหายใจพร้อมทั้งหนีบขาเข้าหากัน ผิวแก้มใสแดงเรื่ออย่างกับมะเขือเทศกำลังสุกงอม
ไอดินใช้นิ้วเท้าข้างหนึ่งขยับเกี่ยวเอากางเกงขาสั้นตัวเล็กหลุดลงไปกองที่พื้น น้องเลื่อนฝ่ามือขาวเนียนลงไปบีบรอบแกนกลางร่างกายของตนเองอย่างทนไม่ไหว ฟันซี่เล็กขบกัดริมฝีปากอิ่มจนบวมเต่ง
"ฮึก อื้ออ"
คิ้วน่ารักขมวดยุ่งอีกครั้งเพราะคนพี่รวบแขนของเขาเอาไว้ด้านหลังจับเขายืนขึ้นทั้งที่ขากำลังไร้เรี่ยวแรง ไอดินวางเข่าข้างหนึ่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมแอ่นบั้นท้ายงอนเข้าหาเป้ากางเกงของอีกคนที่ดูเหมือนว่าจะสร่างเมาจนตาแทบสว่างเลยล่ะ
"ทำเลยสิ ถอดเถอะนะครับ"
"ทำไมรีบจังหื้ม เรามีเวลาทั้งคืนนะ"
"พี่ก็ใส่มันเข้ามาทั้งคืนเลยก็ได้นี่"
"พูดเองนะคะคนดี"
"อ๊ะ!"
ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แต่พอเจอของจริงแล้วกลับสั่นระริกจนเหมือนว่าจะทนไม่ไหว สองมือเล็กที่เพิ่งถูกปล่อยเป็นอิสระเอาแต่จับพนักพิงเก้าอี้ไว้แน่น แววตาคู่หวานที่มองออกไปนอกหน้าต่างกลับไม่ได้เห็นภาพด้านนอกแต่เห็นเพียงภาพสะท้อนของใบหน้าตนเองที่มีพี่พู่กันยืนอยู่ด้านหลังต่างหาก
"อึก อื้อ!"
"หนูไม่เจ็บนะครับ"
"เรา...อ่ะ เราไหว"
พี่พู่กันจูบลงบนลาดไหล่ขาวพร้อมทั้งค่อยๆขยับส่วนกลางกายเข้าหาโพรงอุ่นที่กอดรัดอย่างแนบชิด เนื้อก้นงอนถูกบีบคลึงสลับกับจับแยกออกช้าๆ จังหวะโถมกายเข้าหาหนักหน่วงมากพอที่จะทำให้ร่างกายเล็กสั่นไหว ปากคอเปร่งเสียงกระเส่าดังแข่งกับเสียงหายใจที่รดอยู่ข้างหู
"พี่รักหนูนะครับ รู้ไหม"
"อึกๆๆ อื้อ!"
คนน้องได้แต่พยักหน้ารับพร้อมทั้งยันตัวขึ้น แขนสองข้างเหยียดตรง มือกำกระชับรอบขอบพนักพิงไว้แน่น สะโพกสวยขยับเป็นจังหวะจนได้ยินเสียงโยกไปมาของเก้าอี้ไม้
"อ๊ะ! อะ... พี่พู่กัน อือ"
เรียวแขนแกร่งจับอุ้มน้องขึ้นก่อนทิ้งตัวลงกับเตียงทันท่วงทีที่เขาได้ยินเสียงขาเก้าอี้หักครืดลง ไอดินยกยิ้ม แตะปลายนิ้ววนรอบกรอบคางคมกริบ เชยคางคนพี่ขึ้นพร้อมทั้งเปรยสายตามอง
"ชอบทำของพังอยู่เรื่อย แรงเยอะจัง"
ใครกันแน่ที่ทั้งรีบร้อนและใจร้อนกระหน่ำลงมาไม่หยุดเหมือนจะทำให้ตายกันไปข้างหนึ่ง เรียวขาขาวถูกจับยกขึ้น พู่กันจรดปลายจมูกลงพร้อมแนบริมฝีปากประทับจูบบนข้อเท้าบางก่อนที่น้องจะวางมันพาดลงบนบ่ากว้าง สะโพกอิ่มขยับยกขึ้นเล็กน้อยสอดรับเป็นจังหวะเดียวกับอวัยวะที่แทรกเข้ามาลึกมากขึ้นเรื่อยๆ
"อ่าห์... หนูขา"
"อือ ฮะ! อ้าา!"
ไอดินเกร็งข้อมือหนัดแน่นออกแรงขยำลงกับหมอนนุ่ม ในท้องของเขากำลังเสียววูบจนทำให้สมองขาวโพลนไปหมด จังหวะทำรักที่ถี่ลึกเน้นย้ำตรงจุดที่โปรดปรานบ่อยครั้งจนแทบจะทนไม่ไหวแต่มันก็ถูกผ่อนลงราวกับพี่พู่กันรู้เป็นอย่างดีว่าช่วงเวลาไหนที่เขาต้องการพักเสียงที่เริ่มแหบพร่า พายุอารมณ์ไม่มีทางหยุดลงง่ายๆอย่างแน่นอน เพราะความต้องการทั้งทางร่างกายและความรู้สึกของพวกเขาต่างก็โหยหาและคิดถึงกันมากเหลือเกิน
"อื้อๆๆ อ้ะ! กอดเราอีกนะ พี่พู่กัน กอดเราอีก"
"ครับ พี่จะตามใจหนูทุกอย่างเลย"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น