ประโยคกล่าวเตือนของน้องไม่ได้ทำให้พู่กันหยุดยั้ง
กลับกันเขายิ่งพาตัวเองจมดิ่งลงลึกเข้าไปในหลุมพรางที่น้องเป็นคนขุดขึ้นมาเอง
"ใครให้แกล้งยั่วพี่แบบนี้ครับ"
"พี่ทนไม่ได้เองต่างหาก"
"แล้วพี่จำเป็นต้องทนต่อไปเหรอ"
"คนบ้ากาม อ๊ะ!"
ลำคอขาวเหยียดตรงรับสัมผัสรุ่มร้อนจากริมฝีปากร้ายกาจที่ประทับรอยจูบลงมาไม่พอผิวเนื้อขาวยังถูกดูดย้ำแผ่วเบา
"อยากให้ไฟดับนานๆจังเลยครับ"
เสียงฝนที่ซาดเทลงมาอยู่ด้านนอกยังไม่ดังชัดเจนเท่ากับเสียงกระซิบต่ำทุ้มอยู่ข้างใบหู
"พี่ขอได้ไหม..."
"พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำอยู่แล้วเหรอ"
พู่กันหัวเราะอย่างชอบใจ น้องคงเดาสถานการณ์ได้ไม่ยากว่าเขาตั้งใจจะลงโทษต้นเหตุที่ทำให้เขาขุ่นเคืองใจยังไง แต่ที่น่าประทับใจคือน้องไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวลใจเลยแม้แต่นิดเดียว
"เรารู้สึกได้ตั้งแต่ตอนที่พี่อุ้มเราขึ้นมาถึงห้องแล้ว พี่ทำกับเรามากไปกว่าคนที่อยู่ในสถานะจีบแล้วรู้ตัวหรือเปล่า"
"พี่รู้ หนูจะบอกว่าพี่ไม่มีสิทธิอีกแล้วสิ"
"ใช่ พี่ไม่มีสิทธิสักนิด แต่พี่ทำได้ถึงขนาดนี้ รู้หรือยังว่ามันหมายความว่าอะไร"
สัมผัสนุ่มนิ่มแตะลงบนกลีบปากบาง มันทั้งหวานและเย้ายวนใจ แม้ว่าสัมผัสนั้นจะผละออกไปแล้วแต่กลับเหมือนถูกตรึงอยู่บนริมฝีปากจนพู่กันอดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นละเลียดชิมเก็บร่องรอยบนริมฝีปากตนเองอีกครั้ง
"เรายอมพี่แล้ว"
มุนปากตกยกยิ้มขึ้นกับประโยคที่เปรียบเสมือนรางวัลชิ้นใหญ่
ผ้าขนหนูที่เคยปิดตาของเขาอยู่ถูกปลดออกเผยให้เห็นโครงหน้าน่ารักของคนที่อยู่ใต้ร่าง
ในห้องของเขาที่มืดสลัวแต่แก้วตากลมโตคู่นี้กลับประกายระยับและดึงดูดเขาเข้าไปอย่างไม่มีทางถอนตัวกลับมาได้
"พี่ยอมหนูตั้งนานแล้ว"
ไอดินจดจ้องนัยน์ตาคมอย่างไม่ละสายตา ดูเข้าสิสายตาของพี่พู่กันกำลังบ่งบอกว่าหลงรักจะแย่ ทั้งเคลิบเคลิ้มและร้อนแรง
สองริมฝีปากประกบเข้าหากันอีกครั้ง ในคราวนี้ฝ่ามือหยาบกร้านจงใจไล้ไปตามเรือนร่างเย้ายวน บีบเฟ้นเนื้อนุ่มนิ่มโดยเฉพาะสะโพกกลมมน ไม่นานกางเกงผ้าเนื้อดีก็ถูกปลดออกจนหมดทั้งที่เรียวปากร้อนยังคงไม่ยอมผละออกจากกัน
เรียวแขนขาวยกขึ้นคล้องคอคนพี่ โอบกอดเจ้าของกายแกร่งเข้ามาแนบชิด สอดนิ้วเรียวขยุ้มเส้นผมนุ่มพรางหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่ทำให้หัวใจต้องทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของพี่พู่กันเริ่มร้อนระอุจนเขารู้สึกได้ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นอีกฝ่ายยังคงเพลิดเพลินกับร่างกายของเขาโดยแทบไม่มีส่วนใดไม่ถูกสัมผัส
"อื้อ.."
พี่พู่กันวางแขนค้ำลงข้างศีรษะของคนตัวเล็กกว่าที่กำลังบิดกายเร่าเพียงเพราะฝ่ามือร้อนปลุกปั่นส่วนอ่อนไหวด้านล่าง แววตาคมกริบจ้องมองใบหน้าน่ารักของน้องที่เผยอปากหอบครางสลับกับกัดปากตนเอง เนื้อปากแดงชุ่มช่ำจากรสชาติจูบที่พวกเขาผลัดกันแลกลิ้นนับครั้งไม่ถ้วน
"พี่พู่กัน อึก เร็ว...อ.. อีก"
นัยน์ตาวาบหวามเปิดปรือขึ้นมองคนด้านบนทำให้ผิวแก้มใสแผดสีแดงอ่อนเป็นอัตโนมัติ ไอดินไม่รู้ว่าจะต้องแสดงสีหน้าแบบไหนยามเอ่ยร้องขอคนที่เขาเอาแต่ปฏิเสธมาตลอด อีกทั้งสายตาของพี่พู่กันกับมุมปากที่ขยับยิ้มอย่างชอบใจนั้นมันกำลังแผดเผาตัวเขาให้ละลายทั้งที่อุณหภูมิในห้องก็ไม่ได้ร้อนมากสักหน่อย
ร่างกายที่หนัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อขยับขึ้นเอื้อมหยิบของบางอย่างบนลิ้นชักหัวเตียง เมื่อเขาสามารถมองมันผ่านความมืดได้อย่างชัดเจนแล้วก็อดสงสัยไม่ได้
"พี่พกของแบบนี้ไว้เลยเหรอ"
"เอาไว้ใช้กับหนูไงครับ"
เจลชื้นถูกชโลมเข้ากับจังหวะมือที่พี่พู่กันมอบให้เขาอีกครั้ง ก้านนิ้วเรียวปัดป่ายอยู่บริเวณปากทางปิดสนิทจนเขารู้สึกเฉอะแฉะไปหมด
"อ้ะ! อื้อ.."
กายบางเขยิบตัวขึ้นพิงหัวเตียงค่อยๆแยกขาออกกว้างยามที่นิ้วเรียวยาวกำลังขยายช่องทางด้านหลัง ความฝืดขัดส่งผลให้นัยน์ตากลมโตคลอหน่วงไปด้วยน้ำตา แม้ว่าพี่พู่กันจะเบามือมากแล้วก็ตาม
"เอามาให้เรา"
"หืม?"
"นิ้วพี่มัน...ใหญ่เกินไป"
ไอดินใช้นิ้วของตนเองชโลมไปด้วยเจลล่อลื่น ช่องทางแคบถูกแทนที่ด้วยขนาดนิ้วที่แตกต่างกันเล็กน้อย เรียวขาขาวยิ่งแยกออกกว้างเพื่อให้ตนเองทำได้ถนัด ลมหายใจเริ่มหอบหนักขึ้นด้วยความกระสัน แต่ก็ไม่เท่าคนพี่ที่มองอยู่ พู่กันรู้สึกเหมือนจะคลั่งตายมากขึ้นทุกวินาทีที่เห็นท่าทางของน้องในตอนนี้
"ไอดิน"
"ทำไม? แค่นี้ทนไม่ได้เหรอ อ๊ะ!"
เจ้าของกายบอบบางเผลอขบกัดริมฝีปากของตนเอง นิ้วที่ขยับอยู่ด้านในนั้นเริ่มทำให้ช่องทางของเขาคุ้นชิน ความรู้สึกจึงไม่ได้เจ็บหนักอย่างตอนแรกและกำลังรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆต่างหาก
"แค่นั้นไม่พอแล้วครับหนู"
และดูเหมือนว่าพี่พู่กันเองก็รู้ทันเขาไปหมดซะทุกอย่าง
"พี่...อ้า!"
"ชู่ว.. ไม่เจ็บครับ"
เสียงกระเส่าปลอบประโลมเขายามที่สองนิ้วของพี่พู่กันขยับอยู่ด้านในนั้น กระหม่อมบางถูกประทับจูบลงมาอย่างแผ่วเบาตรงกันข้ามกับจังหวะส่วนล่างที่กำลังเร่งเร้ามากขึ้นเรื่อยๆ
“อ..อ๊ะ”
ใบหน้าหวานเบี่ยงหลบสันจมูกโด่งที่ซุกหอมผิวแก้มนุ่มนิ่ม แม้ว่าเรียวนิ้วยาวจะกำลังรังแกส่วนล่างของเขามากแค่ไหน แต่ใบหน้าของพี่พู่กันกลับไม่ละห่างจากเขาเลย
“ดีไหมครับ”
“อืม”
ไอดินเลื่อนมือข้างขวาลงควานหาของสำคัญที่เห็นพี่พู่กันวางทิ้งไว้บนเตียง นิ้วมือเรียวสะดุดเข้ากับซองพลาสติกสีทึบ เขาหยิบมันขึ้นมาฉีกออกก่อนเป็นฝ่ายปลดกางเกงของคนด้านบนลงจนส่วนที่คับแน่นอยู่ในนั้นออกมารับกับฝ่ามือของเขาพอดี
"หนู อย่าซนสิครับ"
คนน้องขยับมือรูดรั้งส่วนที่ขยายตึงอยู่แล้วให้ยิ่งเกร็งแน่นมากขึ้น ฝ่ามืออุ่นหยอกล้อกับส่วนสำคัญจับขึ้นลงเป็นจังหวะส่งผลให้คนพี่ถึงกับขบกรามแน่นพร้อมทั้งคำรามในลำคออย่างห้ามไม่อยู่ เรียวแขนแกร่งที่วางค้ำข้างกายเขาเครียดเกร็งขึ้นจนเห็นแนวเส้นเลือดและลวดลายกล้ามเนื้อของคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ
"ดีครับ อย่างนั้น"
เสียงกระเส่าครางรับเบาๆทำให้เขารับรู้ว่าอารมณ์ของพี่พู่กันตอนนี้ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดอยู่ข้างผิวแก้ม มือบอบบางยกขึ้นประคองกรอบหน้าหล่อที่จ้องมองเขาด้วยสายตาร้อนแรง ร้ายกาจราวกับไม่ใช่พี่พู่กันคนที่เขาเคยอยู่ด้วยทุกคืน
"เราไม่อยากได้แค่นิ้วพี่แล้ว"
"พี่จะลงโทษเด็กขี้ยั่วแบบนี้ยังไงดี?"
อุปกรณ์ชั้นดีที่จะช่วยลดการเสียดสีอย่างถุงยางอนามัยถูกสวมใส่โดยที่เจ้าของเป็นคนชักนำให้น้องสวมใส่ไว้อย่างพอดี
"ก็ทำแบบที่พี่อยากทำ อื้อออ~"
เรียวขายาวถูกจับขึ้นพาดบ่ากว้างก่อนที่แกนกายขนาดใหญ่จะค่อยๆแทรกเข้าช่องทางด้านหลังที่ชื้นชุ่มไปด้วยเจลแต่ยังคงบีบรัดแน่นจนพู่กันกัดฟันกรอด ผ่อนลมหายใจพร้อมทั้งสบตาคนน้องที่กำลังพาดหลังมือปิดปากของตนเองเอาไว้ ลิ้นร้อนปาดกับมุมปากของตนเองเบาๆก่อนลอบกลืนน้ำลายลงคอราวกับคนหื่นกระหายเพียงแค่เห็นคนน้องนอนตัวอ่อนระทวยแทบจะจมลงไปกับเตียงนอน
"อาาส์"
"อึก อย่าเพิ่ง อ๊ะ!"
พู่กันโน้มตัวลงมาประทับจูบบนผิวแก้ม จูบซับน้ำตาเม็ดเล็กที่หางตากลมโต แต่มันกลับทำให้ส่วนด้านล่างถลำลึกเข้าไปจนหางตาสวยปริ่มน้ำใสๆออกมาอีกครั้ง
"เบาๆ อื้อ! พี่"
เมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำให้น้องรับศึกหนักเกินไปจึงถอนสะโพกออกช้าๆและขยับเข้าไปใหม่ด้วยความนุ่มนวล ยิ่งทำให้คนตัวเล็กขนลุกซู่ไปทั้งกาย ความกระสันแล่นริ้วไปจนถึงปลายเท้า ไอดินหอบหายใจหนักหน่วงทุกครั้งที่ผนังด้านในเปิดรับสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย
"พี่แกล้งเราเหรอ! อ.. อย่าทำแบบนี้"
จังหวะช้าเนิบนาบกำลังเล่นงานว่าที่คุณหมอคนเก่งอย่างหนัก เจ้าตัวถึงได้พยายามกลั้นเสียงหน้าอายไปพร้อมๆกับระดมทุบแผ่นอกของเขาอย่างต่อต้าน
"ชอบก็บอกว่าชอบ อย่าปากแข็งสิครับ"
"เราไม่ อ...อ๊าา"
"ถ้าไม่ชอบ หนูจะรัดพี่แน่นขนาดนี้เหรอ"
"ลามก อื้อ! พี่พู่กัน"
เจ้าของกายขาวเนียนกำมือจิกทึ้งหมอนใบใหญ่แน่น พี่พู่กันค่อยๆสร้างบทรักร้อนแรงนี้อย่างใจเย็นทว่าเน้นลึกและแนบชิดไปทุกสัดส่วน เรียวขาที่เริ่มอ่อนแรงลงเกี่ยวไว้กับเอวสอบ กลีบปากอิ่มเผยอครางรับถูกป้อนจูบหวานลงมาอีกครั้ง
"หนูน่ารักจัง เวลาแบบนี้ยังน่ารักขนาดนี้เลยเหรอ"
"พอ...พอก่อนได้ไหม เราเสียว"
มือน้อยผลักหน้าท้องแกร่งออก จังหวะร่างกายของพี่พู่กันกำลังทำให้เขาปั่นป่วนไปหมด ในท้องเหมือนมีผีเสื้อบินวนนับสิบล้านตัว สมองขาวโพลนนึกอะไรไม่ออก นอกจากใบหน้าของคนที่กำลังยัดเยียดความกระสันให้เขาซ้ำๆ
"ไหนคะคนเก่ง อยากได้อะไรคะ หื้ม?"
"อืออ..อ เร็วกว่านี้ เราไม่ไหว จะเสร็จ"
จังหวะสะโพกกระหน่ำเร็วขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับร่างกายเล็กที่ขยับตามจังหวะส่ง เรียวแขนหนาเต็มไปด้วยรอยแดงจากน้ำหนักนิ้วของคนน้อง
พู่กันกอดประคองแผ่นหลังเล็กขึ้นส่งผลให้น้องคนน่ารักกอดซุกหน้าลงกับต้นคอของเขา ช่วงไหล่กว้างถูกเด็กดื้อกัดงับเบาๆ คล้ายกับอยากเอาคืนที่โดนเขารังแกอย่างหนัก
"ซี๊ดด หนู.."
ได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆข้างหู เพราะน้องกำลังแกล้งเขาด้วยการขยับเอวขย่มตัวลงมาเร่งเร้าจังหวะร้อนแรงจนแทบหยุดหายใจ ยิ่งได้ฟังเสียงครางทุ่มต่ำนั่นแล้วก็ยิ่งพึงพอใจ ส่วนแข็งขืนด้านในกดย้ำลึกเข้ามาไม่หยุดพร้อมกับลอนหน้าท้องที่เสียดสีกับส่วนอ่อนไหวทำให้เขาแทบอ่อนระทวยลงตรงนี้
"พี่ชอบใช่ไหมแบบนี้"
"พี่ชอบหนูต่างหากครับ"
"เราก็ชอบพี่"
แววตาหวานปรือมองพี่พู่กันที่หน้าแดงไปถึงใบหูสองข้าง ไอดินอมยิ้มอย่างน่ารักเป็นชนวนชั้นดีที่ทำให้พายุอารมณ์ไม่ยอมมอดดับ มีแต่จะรุนแรงขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ
"อย่า อ้ะ มันลึก"
"ไม่อยากให้พี่รังแกหนู ก็อย่าทำตัวน่ารักขนาดนี้สิคะ"
"ปากหวาน"
"ชิมอีกไหม?"
“ฮื้ออ พี่พู่กัน เรา... อ๊า”
คนตัวเล็กกว่าถูกดันลงนอนราบกับเตียงนอนอีกครั้ง ทว่าสะโพกกลมยังคงถูกฝ่ามือใหญ่ตรึงไว้แน่น เนื้อก้นนิ่มถูกบีบฟัด คนด้านบนเขยื้อนตัวเข้าออกจากโพรงแคบเป็นจังหวะ ไอดินลากไล้ฝ่ามือที่เคยกอดลำคอหนาลงมายันแผ่นอกกว้าง
“ใจเต้นแรงจังเลยนะครับ อ..อื้อ”
พี่พู่กันโถมตัวลงมาทำให้ส่วนล่างยิ่งเข้าลึกและกระแทกกระทั้นถี่รัวราวกับรู้ว่าส่วนกลางร่างกายของเขากำลังจะทนไม่ไหว ปลายหยักสีอ่อนปริ่มน้ำใสพาให้ร่างกายกระตุกเกร็ง นิ้วน้อยจิกลงบนแผ่นหลังกว้างบรรเทาความรู้สึกทรมานเสียววูบเหมือนตอนที่เผลอก้าวตกลงหลุมลึก
“อ้าา เบา เบาหน่อยนะครับ อื้อ!”
tbc.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น