พู่กันหลุบตาลงมองริมฝีปากอวบอิ่มที่เขามองมาตลอดยามที่น้องเอื้อนเอ่ยวาจาท้าทายเขามาตั้งแต่แรก
ริมฝีปากนี้ที่ชอบพูดประโยคปฏิเสธเขา แต่ก็เป็นริมฝีปากที่มอบรอยยิ้มออกมาได้น่ารักที่สุด ยามขบกัดหรือแม้แต่กระดกรับน้ำสีอัมพันก็ยิ่งน่าลิ้มลอง
'เหรอครับ แต่คนบางคนก็ไม่ได้จูบตลอดเวลาอยู่ดีนี่'
'มองได้ก็มองไป พี่ก็ได้แค่มองนั่นแหละ'
"อื้อ.."
กลีบปากอุ่นแนบลงกับอวัยวะเดียวกัน ความนุ่มนิ่มยิ่งทำให้พู่กันบดเบียดลงไปอย่างไม่ปราณี เขาดูดย้ำซ้ำๆจนเนื้อปากสีชมพูอ่อนเผยอออกตามแรงเหนี่ยวรั้ง
"พี่ อื้ม~"
เสียงสัมผัสของริมฝีปากดังออกมาเป็นจังหวะ ไอดินรู้ดีว่าครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อนๆ นี่คือสิ่งที่พี่พู่กันมอบให้แบบไม่มีความยับยั้ง ไม่เกรงกลัวต่อคำห้ามปรามของเขา ราวกับมั่นใจว่าเขาไม่มีทางปฏิเสธได้
"รู้ไหม ตั้งแต่รู้จักกัน เวลาพี่ดื่มมากๆทีไร ในหัวพี่มีแต่ภาพที่พี่จูบหนู... จนกว่าจะพอใจ"
เสียงนุ่มกระซิบแผ่วเบาค่อยๆสารภาพบางอย่างในความคิดออกมา
"แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้เมา แล้วพี่ก็จูบเราไปเยอะแล้วด้วย"
"ถ้าพี่ไม่ได้ต้องการแค่จูบล่ะครับ"
ไอดินกระตุกยิ้มปรายสายตาจ้องมองนัยน์ตาที่ร้อนแรงมากขึ้นกว่าทุกครั้ง
"หึ แค่เรานั่งตักพี่ ใจพี่ก็เต้นดังจะระเบิดอยู่แล้ว ไหวแน่เหรอครับ?"
"ทำไมหนูถึงได้เป็นเด็กแบบนี้นะ ปากเก่งจนอันตรายจะมาถึงตัว ยังไม่สำนึกอีก"
"ถ้าเป็นคนอื่น เราก็คงไม่กล้าพูดขนาดนี้หรอก..มั้ง"
เอวบางถูกกระชับกอดแน่นขึ้น พู่กันจับรวบเรียวแขนขาวที่กั้นระหว่างพวกเขาให้ประคองคล้องลำคอของเขาที่กำลังก้มซุกเข้าหา จมูกร้ายกาจฝังลงกับผิวแก้มนิ่มสลับกับส่งเรียวลิ้นแตะงับใบหูเล็ก เขาสังเกตเห็นริมฝีปากอิ่มที่มักจะขบกัดเข้าหากันทุกครั้งที่เขาสัมผัส เพียงเท่านี้ก็รู้แล้วว่านี่คือจุดอ่อน
"พี่พู่กัน"
"ครับ?"
เอ่ยขานรับทว่ามือกลับไม่หยุดล้วงเข้าใต้เสื้อยืด สายตาที่สอดประสานเข้าหากันไม่ได้ละห่าง แม้ว่าร่างกายบอบบางจะถูกล่วงเกินอยู่ก็ตาม แบบนี้เขาถือว่าน้องอนุญาตแล้วได้ไหมนะ?
"เรียกพี่แล้วทำไมไม่พูดครับ"
"ก็พี่ไม่หยุด"
"ใช่ ไม่หยุดอีกต่อไปแล้ว"
"อื้อ อย่าบีบแรง"
คนถูกสั่งห้ามได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างถูกใจ ฝ่ามืออุ่นเลื่อนวนมาด้านหน้าไล้ตามหน้าท้องบางก่อนที่ปลายนิ้วจะสะดุดเข้ากับจิวเล็กๆบริเวณสะดือ
"หนูเจาะสะดือด้วยเหรอครับ"
"อือ"
"พี่ขอดูได้ไหม"
"แน่ใจนะว่าแค่ดู"
ราวกับคนถามรู้คำตอบนั้นในใจอยู่แล้ว ไม่นานผ้าห่มผืนหน้าที่เคยปกคลุมร่างกายก็ไร้ประโยชน์ถูกรวบไปกองอยู่อีกด้านของเตียงคิงไซส์
เสื้อยืดของน้องถูกเลิกขึ้นพาให้คนมองกลืนน้ำลายดังอึก หน้าตาน่ารักๆได้อำพรางความเย้ายวนไว้เกินกว่าจะบรรยาย ผิวท้องขาวเคลื่อนไหวเนื่องจากการหายใจของน้องที่แรงขึ้นยามที่เขาจรดปลายจมูกลง ลิ้นชื้นกำลังหยอกล้อกับแอ่งสะดือน่ารักพร้อมทั้งขบกัดจิวสีเงินเบาๆ มือที่เลิกเสื้อขึ้นไล้ลงมาสัมผัสยอดอกเต่งตึงทำให้เขาได้ยินเสียงลมหายใจที่หอบหนักขึ้น ยิ่งเห็นหน้าน้อง ท่าทางของน้อง หัวใจที่เต้นโครมครามไม่รู้ว่าจะระเบิดขึ้นมาจริงๆหรือไม่ แต่ตอนนี้ต่อให้ตายก็คงต้องแลก
"อ๊ะ!"
ไอดินยกมือขึ้นขบกัดเรียวนิ้วของตนเองเมื่อคนเป็นพี่กำลังปรนเปรอยอดอกสีหวานทีละนิด ละเลียดชิมอย่างแผ่วเบาก่อนดูดย้ำจนเห็นตุ่มเล็กๆผลุบเข้าออกภายในโพรงปากอุ่น
"อื้ออ"
เรียวขาเล็กหนีบเข้าหากันอย่างอดกลั้น ใจกลางร่างกายของเขากำลังปวดหนึบทรมานไม่ต่างจากร่างกายส่วนบน
ไอดินพลิกตะแคงตัวซุกกอดคอคนด้านข้างที่กำลังสำรวจทั้งซอกคอและผิวกายของเขาทุกตารางนิ้ว
"ไหวไหมครับ"
"ไม่.."
แววตาหวานทอดมองกรอบหน้าหล่อที่ผมเผ้าไม่เป็นทรง ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาแสดงสีหน้าแบบไหนถึงได้ถูกพี่พู่กันฟัดแก้มลงมาไม่หยุด
"พี่ช่วยครับ"
"อึก.. อื้ม"
เสียงลมหายใจของน้องหอบกระเซ่าอยู่ข้างๆในขณะที่มือของน้องทั้งเกาะไหล่และสอดขยุ้มกับกลุ่มผมสีเข้มยามที่ถูกฝ่ามืออุ่นล้วงเข้าด้านในกางเกงขาสั้นพร้อมกับเรียวปากร้อนป้อนจูบนุ่มนวล สองลิ้นชุ่มชื้นเกี่ยวกระหวัดเข้าหากัน ผลัดกันดูดรั้งอย่างรุนแรงกว่าทุกครั้ง ร่างกายส่วนล่างตอบสนองต่อแรงบีบเค้นได้อย่างดีจนเรียวขาขาวกำลังอยู่ไม่สุข กายเล็กบิดเร่าปลดปล่อยความรู้สึกทุกอย่างไปพร้อมกับจูบล้ำลึก เสียงน้ำลายใสดังเป็นระยะยามที่สองริมฝีปากผละออกแล้วประกบเข้าหากันใหม่อีกครั้ง ฝ่ามือร้อนระอุไม่เพียงแต่สัมผัสส่วนใจกลางสำคัญแต่ยังกดนิ้วลงเพิ่มน้ำหนักหนักเบาบีบเฟ้นไปทั่วผิวขาว ไม่ต่างจากไอดินที่ขยุ่มผมของอีกฝ่ายเบาๆพรางไล้ฝ่ามือตามกรอบหน้าเรียว ดึงรั้งท้ายทอยของพี่พู่กันเข้ามาให้ป้อนจูบได้ถนัด
"แฮ่ก.. พี่พู่กัน เรา อ้ะ! ไม่พร้อม"
"หืม?"
"คืนนี้ห้ามใส่เข้าไป แค่ข้างนอกก็พอ"
พู่กันระบายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ในประโยคสั่งห้ามนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับคำอนุญาตจากน้องอย่างเต็มปากเต็มคำ ว่าแต่ขอฟังชัดๆอีกครั้งได้ไหม
"หนูให้พี่ทำอะไรนะครับ"
"เราให้ทำแค่ข้างนอก อะไรก็ได้ อื้อ!"
นิ้วเล็กจิกลงกับบ่ากว้างระบายอารมณ์กระสัน หายใจเป็นช่วงๆขาดห้วงเนื่องจากมือซุกซนของพี่พู่กันไม่หยุดปรนเปรอส่วนล่างภายใต้กางเกงนั่นเลย
"แค่ข้างนอกก็เกินพอแล้วครับ พี่จะเป็นบ้าอยู่แล้ว"
"ฮะ..อ๊ะ!"
ผิวแก้มขาวแดงซ่านประปรายไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ น้องเก็บซ่อนอารมณ์ดิบในกายโดยการซุกกัดที่ไหล่ของเขา เสียงร้องครางของน้องหลุดออกมาให้ฟังเบาๆ แต่ไม่บ่อยเท่ากับลมหายใจที่รินรดอยู่ข้างแก้ม ยิ่งหอบถี่มากเท่าไหร่ก็ยิ่งสัมผัสได้ว่าน้องถูกใจอุ้งมือของเขามากแค่ไหน
พู่กันเลิกคิ้วขึ้นมองน้องที่กำลังส่งมือลงไปปลดกางเกงของเขา
"เลิกอดทนได้แล้ว"
"ซี๊ดด.. ทำแบบนี้พี่จะตายเอานะหนู"
"ถ้าตายเพราะเรื่องแบบนี้ก็สมกับเป็นพี่ดีออก อย่ากัด!"
ลำคอขาวเชิดขึ้นเผลอแอ่นอกเข้าหาลิ้นร้อนที่เล่นงานยอดอกเล็กคล้ายกับกำลังลงโทษถ้อยคำร้ายกาจที่เพิ่งพูดออกไป
พู่กันถอดกางเกงทั้งของตนเองและของน้องออกก่อนรวบเอวบางเข้าประชิดตัว เป็นผลให้ส่วนใจกลางแข็งขืนของเขาแนบชิดกับต้นขานุ่ม เจ้าของร่างกายแข็งแกร่งถึงกับกัดฟันกรอด ยิ่งเขาขยับมากเท่าไหร่ส่วนอ่อนไหวของน้องก็ยิ่งแนบชิดกับลอนหน้าท้องสวย ทุกอย่างมันเสียดสีกันจนต่างฝ่ายต่างก็สะท้านไปทั้งกาย
กำปั้นน้อยทุบอกเขาดังปั่กราวกับประท้วงเพราะการกระทำของเขากำลังทำให้น้องทนไม่ไหว แกนกายใหญ่สอดระหว่างช่องขาของน้องที่นอนตะแคงกอดเขาไว้แน่น มือใหญ่เลื่อนลงบีบเฟ้นเนื้อสะโพกนิ่ม บีบคลึงมันตามแรงอารมณ์ เสียงครางในลำคอกึกก้องสลับกับเสียงต้นขาที่กำลังถูกครอบครอง
ไอดินยกขาด้านบนขึ้นกอดเอวสอบไว้พาให้ส่วนสำคัญของพี่พู่กันถลำลึกไปตามร่องระหว่างเนื้อก้น
"โอ๊ยย หนูครับ"
ถึงกับต้องสบถออกมาเพราะไอดินกำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก น้องขยับเอวเป็นจังหวะตอบรับกับเขา ส่วนปลายหยักน่ารักกำลังฉ่ำได้ที่จนเกิดเสียงเฉอะแฉะเสียดสีกับกล้ามท้องแกร่ง
"อ้า.. อ..เราไม่ไหว"
"อดทนอีกหน่อยครับ"
"อื้ออ อย่า"
ก้านนิ้วเรียวสอดเข้าช่องทางด้านหลังเพียงแค่ครึ่งเดียวก็คับแน่นไปหมด แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดจะทำอะไรล่วงเกินไปมากกว่านี้ ที่นี่ไม่มีเจลและถุงยาง สำหรับน้องจะเจ็บหนักเกินไป ในตอนนี้เขาทำเพียงเพื่อให้น้องรู้สึกดีเท่านั้น
"พี่พู่กัน เรา.."
"ดีใช่ไหม"
คนพี่ยิ้มกริ่มจดจ้องเสี้ยวหน้าหวานที่ปรือตามองอย่างกระสัน นิ้วเรียวขยับเข้าออกโพรงอุ่นช้าๆเป็นจังหวะเดียวกับสะโพกของเขาที่แนบไปตามช่องระหว่างขาของน้อง
"จำความรู้สึกแบบนี้ไว้นะ ครั้งต่อไป พี่ไม่ใจดีกับหนูแน่"
"อ๊ะ.. พี่ พอแล้ว อ้า!"
ฝ่ามือเรียวรวบเอาส่วนกลางร่างกายของพวกเขาเอาไว้ด้วยกันก่อนรูดรั้งขึ้นลงเป็นจังหวะตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ บริเวณหน้าท้องของเขาเปียกชุ่มจนไม่รู้ว่าน้องแอบปลดปล่อยมันออกมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง พู่กันจับมือของน้องมาประคองไว้ที่ส่วนเดียวกันพร้อมกับเป็นผู้ควบคุมจังหวะให้อีกคน จากช้าๆค่อยเร่งขึ้นและผ่อนลงอยู่อย่างนั้นจนคนที่ซุกอยู่กับอกร้องท้วง
"เสร็จไปกี่รอบแล้วไม่เห็นบอกพี่เลย"
"อ๊ะ! ไอ้บ้า"
ฟันคมกัดซุกลำคอหนา คนตัวเล็กหายใจหอบถี่ขึ้นอีกครั้ง ความชุ่มฉ่ำที่ฝ่ามือของเขาทำให้รู้ได้ทันทีว่าน้องกำลังจะอดทนไม่ไหว
"อึก อื้ออ!"
กายขาวกระตุกเกร็งมากกว่าทุกครั้งที่แอบปลดปล่อยออกไป อาจเป็นเพราะส่วนที่รูดรั้งอยู่ด้วยกันนั้นก็คายน้ำหวานขุ่นออกมาเช่นกัน มือของน้องถูกพี่พู่กันจับให้รีดเค้นส่วนอ่อนไหวขนาดใหญ่จนมันค่อยๆยอมสงบลง เรียวนิ้วเล็กเปรอะเปื้อนจนไม่รู้ว่าน้ำไหนเป็นของใคร สายตาร้อนแรงยังคงจับจ้องใบหน้าของน้องพร้อมรอยยิ้มบนมุมปาก
น้องน่ารักมาก อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายตรงนี้ แต่ก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อได้นอนกอดน้องอีก...
"เลอะเลย พี่เช็ดให้นะ"
ร่างกายขาวเนียนที่นั่งสวมเพียงแค่เสื้อยืดอยู่บนเตียงรีบหุบขาเข้าหากัน จะมาเช็ดอะไรเล่า! แค่นี้ก็ได้เห็นถึงไหนต่อไหน ได้สัมผัสจนไม่เหลือที่ว่างอยู่แล้ว!
"เราทำเอง"
พี่พู่กันยื่นผ้าขนหนูชุบน้ำให้ ยืนมองน้องนั่งหันหลังเช็ดตามขาเรียวยาวนั่นแล้วอดแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองไม่ได้เลย คนอะไรมันจะน่ากินขนาดนี้วะ
"กางเกงเรา"
"ฮะ? ครับ?"
"ยืนเหม่ออะไร เอากางเกงเรามา"
กางเกงขาสั้นถูกส่งให้เจ้าของ นึกถึงตอนถอดแล้วมันหนุบหนับในใจจริงๆ บ้าเอ๊ย ชีวิตนี้ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเห็นน้องนั่งใส่กางเกงตรงหน้า จะเป็นลมอยู่แล้ว อ่อนโยนกับใจพี่บ้าง
"ทีตอนทำไม่เห็นจะเขิน ตอนนี้มายืนหน้าแดงอยู่ได้"
"โถ่หนู ก็พี่..."
"หยุดพูด แล้วก็มานอน เราง่วง"
"ดุจัง"
"เงียบไปเลย เราให้แล้วยังจะ! บ่นเราอีก.."
เสียงประโยคด้านหลังอ่อนลงทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่ควรสารภาพออกไปแบบนั้น รูปประโยคมันบ่งชี้ชัดเจนว่าความสัมพันธ์คืนนี้เขาเองก็เป็นฝ่ายยอม ความจริงแล้วมันไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ในตอนนั้นแค่มองตาก็รู้ว่าพี่พู่กันต้องการและอดทนมามากจริงๆ
"ใครจะกล้าบ่นหนูครับ มานอนครับมา"
พี่พู่กันก้าวขึ้นเตียงมาแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมนอนลง ทำท่าเหมือนจะขออะไรอีกสักอย่าง
"พี่ขอกอดนะ"
"อยากทำอะไรก็ทำ อย่ากวนเรานอนก็พอ"
อ้อมกอดอุ่นถูกมอบให้กับคนตัวเล็กที่ยอมนอนนิ่งๆ พู่กันดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงช่วงคอของน้อง ปฎิเสธไม่ได้หรอกว่าตอนกลางคืนอากาศมันหนาวขึ้นมากแล้วตัวพี่พู่กันก็ให้ความอบอุ่นได้มากกว่าการแย่งผ้าห่มผืนเดียวกัน
"ฝันดีนะครับ"
"อื้อ ฝันดี..."
หน้าผากขาวถูกบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา ไม่เพียงแค่กอดแต่คนใจดียังคอยลูบผมกล่อมจนกระทั่งจังหวะลมหายใจของน้องเข้าออกสลับกันอย่างสม่ำเสมอ คนที่เพลียจัดผลอยหลับไปในที่สุด ทำให้ไม่รู้ว่าตนเองถูกขโมยจูบหวานๆไปอีกครั้ง
:'')
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น