"เลิกหดขาแบบนั้นได้แล้ว"
คยองซูเม้มปากแน่นพร้อมทั้งค่อยๆวางขาราบไปตามความยาวของม้านั่ง หากเป็นอีรอสเขาคงพาตัวเองไปอยู่มุมในสุดของระเบียง แต่ตรงหน้าเขาคนนี้คือแบคฮยอน
"ความจริงแล้วมันไม่มีอะไรแย่หรอก ฉันจะไม่ทำให้นายรู้สึกแย่เข้าใจไหม"
"ครับ"
เด็กน้อยเบี่ยงหน้าหลบด้วยความเขินอายแม้ว่าเขาจะยอมให้แบคฮยอนปลดอาภรณ์ทุกชิ้นบนร่างกาย มันไม่ใช่ความหวาดกลัวแต่เป็นอารมณ์ที่เขินจนอยากมุดแผ่นดินหนีต่างหาก
"เขาถอดเสื้อผ้านายออกแล้วทำยังไงต่อ"
"เขากดผมไว้กับเตียง ผมอึดอัด"
"นั่นเป็นเพราะนายกำลังดิ้นหนี ต่างจากที่กำลังทำอยู่ตอนนี้"
แบคฮยอนแทบจะไม่ต้องใช้เรี่ยวแรงเพียงสักนิดก็สามารถจัดการให้คนตัวเล็กกว่าอยู่ภายใต้ร่างแกร่งได้อย่างสบายๆ คยองซูยังคงหลบสายตาเขา ดวงตากลมโตกระสับกระส่ายไม่เป็นท่า
"อื้มม"
เขาตัดสินใจเริ่มต้นด้วยจูบ จูบแผ่วเบาที่ค่อยๆรุกล้ำเข้าไปทีละนิด โพรงปากหวานเผยอหอบรับเรียวลิ้นซุกซน เด็กน้อยถูกสอนให้ดูดตวัดอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงครางแผ่วคลอรับกับเสียงสัมผัสเปียกชื้นปลุกสติให้คยองซูรับรู้ว่ากำลังทำอะไร
"ฉันขอให้คืนพรุ่งนี้โดริสตื่นขึ้นมาทำหน้าที่ของเขา"
นิ้วเรียวยาวไล้ตามกลีบปากอิ่มหวานฉ่ำเบาๆ
"เพราะถ้าเป็นนายที่ทำแบบนี้ ฉันต้องหวงมากแน่ๆ"
แบคฮยอนกำลังรู้สึกหวงแม้ว่าคืนนี้หรือคืนพรุ่งนี้คนที่อยู่กับคยองซูก็คือเขา เพราะแบบนี้สินะอีรอสถึงอยากให้โดริสตื่นขึ้นมาเร็วๆ
"อ.. คุณแบคฮยอน"
คยองซูสะดุ้งตัวทันทีที่ถูกสัมผัสส่วนอ่อนไหว ความรู้สึกเหมือนกับในคืนเดือนดับไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่ตอนนี้เขาเห็นใบหน้าของผู้กระทำ เห็นฝ่ามืออบอุ่นที่กำลังประคองของสงวนรูดรั้งมันเป็นจังหวะ
"เห็นดาวดวงที่สว่างที่สุดนั้นไหม"
"อา..อ้ะ! ดาวเหนือครับ"
"แม้ว่านายจะมองไม่เห็นอะไรเลย แต่นายจะมองเห็นดาวดวงนั้น ถ้าหากว่ากลัวให้นึกถึงฉัน นึกถึงสัมผัสของฉัน"
"อื้ออ แบคฮยอนครับ พอก่อน"
คนตัวเล็กบิดเร่าลากปลายเท้าไปมากับพื้น เรียวขาที่หมดเรี่ยวแรงปล่อยลงคร่อมม้านั่งตัวยาว นั่นยิ่งเปิดเผยอะไรต่อมิอะไรให้อีกฝ่ายได้สัมผัส
เป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนได้เห็นผิวขาวๆยามต้องกับแสงไฟ ครั้งแรกที่ไม่มีแรงผลักที่อกเพื่อผลักไสเขาออก และเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นว่าคยองซูกำลังสมยอมจริงๆ มันน่ารักมากกว่าเป็นเท่าตัว
อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว เด็กน้อยที่เขาเฝ้าทะนุถนอมกำลังถูกทำให้แปดเปื้อนด้วยฝีมือของเขาเอง ฝีมือของแบคฮยอนที่มีสติครบถ้วนสมบูรณ์ทุกประการ
"คุณแบคฮยอน ผมทนไม่ไหว ฮื่ออ"
ดวงตากลมโตน้ำตาคลอรื้นออกมาด้วยความเสียว รู้สึกชาหนึบที่ส่วนปลายยิ่งฝ่ามือหนากำลังเร่งเร้ามากเท่าไหร่ยิ่งใช้เวลาเพียงอีกไม่นาน เนื้อตัวแดงระเรื่อกระตุกเกร็งก่อนปลดปล่อยความรู้สึกออกมาทุกหยาดหยด
แผ่นอกเล็กกระเพื่อมอย่างเหนื่อยหอบ ที่ผ่านมาไม่เห็นจะรู้สึกมากขนาดนี้เลย
"ไหวหรือเปล่าคยองซู"
"ไหว..ครับ"
เขาไม่ยอมให้แบคฮยอนผละจากไปไหน เพราะเหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้แล้ว ว่าแบคฮยอนสามารถทำให้เขารู้สึกดีได้มากกว่านี้..
เรียวแขนขาวยกขึ้นคล้องคออีกฝ่ายรั้งใบหน้าหล่อจัดประกบจูบแผ่วๆก่อนที่แบคฮยอนจะเริ่มขาดการยับยั้ง ซุกสันจมูกผ่อนลมหายใจอุ่นร้อนอยู่กับต้นคอขาว
"ผมไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ความจริงแล้วมันคือการที่คุณเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆผมแบบนี้นี่เอง"
คยองซูอมยิ้มน้อยๆ ความน่ารักที่ยากต่อการรับมือเป็นบ่อเกิดการกระทำที่คยองซูไม่อาจคาดคิดเช่นกัน
"นายจะได้รู้มากกว่านี้"
"อ๊ะ~!"
นัยน์ตากลมสวยหลุบลงมองก้านนิ้วเรียวที่บดขยี้ยอดอกสีอ่อนทั้งสองข้าง มันกระตุ้นให้แผ่นอกขาวเริ่มอยู่ไม่สุข
"ฮื่อ..อะ.."
"สัมผัสแบบนี้มันคือนิ้วของฉันที่กำลังแกล้งหยอกเล่นกับตรงนี้"
"คุณแบคฮยอนครับ มันแดงไปหมดแล้ว"
แน่นอนว่าคยองซูมองทุกการกระทำด้วยความอยากรู้ เพราะความเคยมีแต่ความรู้สึกและไม่เคยได้เห็น แต่พอเงยหน้าขึ้นปะกับโครงหน้าแสนทรงอิทธิพลของแบคฮยอนทีไรใจก็แกว่งไม่เป็นท่า สุดท้ายก็เบี่ยงหน้าหลบพร้อมยกหลังมือขึ้นพาดปิดหน้าตัวเอง
"ไม่มองแล้วเหรอเด็กน้อย อันนี้คือปากของฉันที่กำลังจะกินนายเข้าไป"
"อื้ออ ฮ๊ะ!"
คยองซูกำมือแน่นหลับตาปี๋ยามเรียวลิ้นร้อนแตะลงปรนเปรอยอดอกแดงฉ่ำ มันถูกดูดงับอย่างหมั่นเขี้ยว แบคฮยอนขบกัดจนพอใจก่อนพรมจูบไปทั่วๆหน้าท้องขาว
เรียวขาเล็กที่วางคร่อมม้านั่งตัวยาวถูกจับยกขึ้นวางไว้ด้านบนที่พักแขน เด็กน้อยกำลังเปิดเผยช่องทางซ่อนเร้นอย่างไม่รู้ตัว
"โอ๊ย!"
นัยน์ตาหวานเปิดขึ้นมองสบตากับคนโตกว่าอย่างมีคำถาม ความรู้สึกคับแน่นที่ช่องทางด้านหลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนมันมีสาเหตุมาจากอะไรกัน
"แค่นิ้วของฉันเท่านั้นเอง"
ไม่แปลกที่คยองซูจะรู้สึกมากกว่าในคืนเดือนดับเพราะนี่คือความเป็นจริง ไม่ใช่สัมผัสจากสิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไป จำได้ว่าในตอนนั้นไม่เห็นมีความรู้สึกเสียดขัดมากเสียหน่อย
"อ..อ๊ะ"
ยิ่งขยับมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนอ่อนไหวด้านหน้ากลับตื่นขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ คนตัวเล็กหลับตาส่ายหน้าไปมาเลาๆ ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูจนผู้ใหญ่ใจดีอยากแกล้งให้ร้องเสียงหลง
"ถ้านายบอกให้ฉันหยุด ฉันจะหยุด"
ถึงปากจะเอ่ยถามไปแบบนั้นแต่นิ้วเรียวยังคงสอดแทรกเข้าออกไม่หยุด
"ไม่ครับ ไม่หยุด ผมอึดอัด"
ร้องขอออกมาอย่างทรมาน ช่องทางด้านหลังของเด็กน้อยเริ่มคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
"คุณทำอะไร ทรมานเหมือนอีรอสไม่มีผิดเลย ฮืออ"
"งอแงเหรอ"
"เปล่านะ ฮึก อ๊ะ! ผมแค่อยากรู้นี่"
"งั้นก็ลืมตาขึ้นมาดูสิ"
เป็นการหลอกล่อที่สำเร็จเมื่อคยองซูเปิดตาขึ้นก็ต้องพบกับภาพความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แบคฮยอนกำลังทำสิ่งที่เขาเคยเห็นภาพในหนังสือ การสอดประสานส่วนของร่างกายเข้ามาในตัวเขาถึงกับทำให้กระจ่างแจ้ง ความรู้สึกที่เหมือนกับมีสิ่งมีชีวิตขยับได้แทรกเข้ามาในช่องทางด้านหลัง มันก็คือส่วนหนึ่งของร่างกายคนเรานั่นเอง
"อะ..อ๊า คุณ!"
"ทีนี้รู้แล้วหรือยัง"
"อื้ออ"
ร่างกายบอบบางขยับตามแรงส่งจากคนด้านบน คยองซูหน้าแดงปลั่งขบเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตากลมเปิดปรือมองกรอบหน้าเรียวชื้นเหงื่อ ถึงจะกำลังรู้สึกเสียดเสียวจนครางแทบไม่ออก แต่ก็ไม่วายสงสัยตามประสาเด็ก
"คุณ.. รู้สึกยังไงบ้างครับ อ๊ะ!"
"เป็นคำถามที่ไร้เดียงสาที่สุดที่เคยเจอมาเลย ให้ตายสิ"
"ก็ผมอยากรู้นี่"
ริมฝีปากอิ่มเบะคว่ำก่อนจะเผยอปากครางหวานเมื่ออีกฝ่ายยังโถมกายลงมาซ้ำๆ
"ฉันรู้สึกเหมือนนายนั่นแหละ คยองซู"
"อา..ฮ่ะ! จะเหมือนได้ยังไงครับ"
"ฉันหมายถึงว่า กำลังมีความสุข เหมือนนาย"
คนตัวเล็กกว่าถูกโอบกอดไว้แนบชิด ใจเต้นรัวจนเกรงว่ามันจะระเบิดออกมา นิ้วเล็กๆสอดเข้ากับกลุ่มผมสีบลอนด์ เขาเผลอขยุ่มมันไปตามแรงอารมณ์ ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่เคยกล้าจับเส้นผมสีสวยนี่เลย
"คุณ.. แบคฮยอน อื้อ!"
ความสุขสมถูกหลั่งออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าจนหน้าท้องของเขาเปียกชุ่มไปหมด เขาไม่รู้ว่าแบคฮยอนรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังมีความสุข แต่แบคฮยอนก็พูดถูกทุกอย่าง เพราะเขาเองก็กำลังมีความสุขมากๆเหมือนกัน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น