"อื้ม.."
คยองซูปิดตาลง นิ้วน้อยเกี่ยวขอบเสื้อของตนเองไว้แน่น พยายามดึงรั้งไว้ไม่ให้มันเปิดออกโชว์ผิวพรรณขาวผ่อง แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นฝ่ายกระทำแต่มันก็ช่างน่าละอายเหลือเกิน ชุดนอนของเขาถูกปลดลงไปกองที่พื้น แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจการกระทำอุกอาจเหล่านี้แต่ด้วยสัณชาตญาณก็พอจะรู้ว่าเขาควรปกปิดของสงวนเอาไว้
"อ..อีรอส"
ไม่ใช่ให้อีกฝ่ายสัมผัสได้ตามอำเภอใจแบบนี้..
ฝ่ามือเรียวลูบแผ่วๆตามหน้าท้องขาวก่อนเลื่อนลงไปยังจุดอ่อนไหวพาให้คนตัวเล็กเผลอสะดุ้ง คยองซูกัดปากเบาๆยามรู้สึกถึงปลายนิ้วเรียวจับส่วนหัวรูดรั้งตลอดความยาว
"อึก..อ"
สัมผัสแผ่วเบาเริ่มรุกหนักขึ้นจนเขารู้สึกเบลอ ปลายเท้าจิกเกร็งแทบล้มทั้งยืน วินาทีที่กายเล็กกำลังจะทรุดลงกับพื้น สัมผัสที่โอบอุ้มร่างกายของเขาเอาไว้ทำให้เขามองเห็นภาพห้องนอนที่แปรเปลี่ยนเป็นบ้านขนาดใหญ่สร้างด้วยปูนเกลี้ยงประดับอิฐสีเข้มสไตล์ยุโรปโบราณ เขากำลังยืนอยู่ตรงระเบียงโอบกอดลำคอแกร่งของกายกำยำ คยองซูเบิกตากว้าง เขามองเห็นร่างกายของอีกฝ่ายทั้งช่วงไหล่ผาย แผ่นอกหนา รวมถึงหน้าท้องเป็นลอนสวยอย่างคนที่แข็งแรง นัยน์ตากลมโตเลื่อนขึ้นมองกระดูกไหปลาร้าโค้งสวยขึ้นไปยังลำคอและใบหน้าที่ช่างเลือนลางในความคิดราวกับกำลังฝัน
"อ๊ะ!"
กรอบหน้าเรียวซุกลงกับลำคอของเขาที่เหยียดเงยขึ้นรับ มันถูกขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยวเรียกเสียงซูดปากเบาๆจากกายบอบบาง เสื้อชุดนอนที่เขาพยายามเหนี่ยวรั้งไว้กลับกลายเป็นเพียงชุดคลุมสีเข้มที่ไม่นานก็ถูกอีรอสปลดมันลง
"โดริสของฉัน.."
"อืมม~"
สะโพกกลมกลึงนั่งลงบนขอบระเบียงกว้างกอดศีรษะคนรักที่ซุกเข้าหาร่างกายขาวเนียนอย่างหลงใหล คยองซูเชิดหน้าขึ้นเมื่อเรียวปากร้อนงับเบาๆหยอกล้อกับยอดอกเล็กพลางอ้าปากครางรับความรู้สึกแปลกใหม่ เหมือนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว..
"อ..อ้า!"
แท่งเนื้อร้อนขนาดใหญ่สอดแทรกเข้ามาในร่างกายของเขาจนขาสั่นพับ มันควรจะรู้สึกเจ็บมากกว่านี้แต่ตรงกันข้าม เขากลับต้องการมันราวกับกำลังโหยหาและอยากเรียนรู้ ไม่แน่ใจว่านี่เป็นความรู้สึกของโดริสหรือว่าคยองซูกันแน่
"อะ..อ่า อีรอส"
คนตัวเล็กถูกจับยืนหันหลัง นิ้วน้อยจิกลงกับขอบปูนเกาะราวระเบียงเป็นที่ยึดไว้แน่น คยองซูส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่เคยเข้าใจความรู้สึกทรมานอย่างสุขสมแบบนี้เลย ทรมานจะตายอยู่แล้ว
"ท่านแม่.."
นัยน์ตากลมโตทอดมองไปยังภาพเบื้องล่าง หญิงสาวชนชั้นสูงกำลังนั่งอยู่บนหลังม้าส่งผลให้เขาต้องยกมือขึ้นมาปิดกลั้นเสียงน่าอาย
"ฉันถูกขังอยู่ในนี้.. ใช่ อ๊ะ! อ.."
จู่ๆภาพทั้งหมดก็หายวูบไป คยองซูสะดุ้งตัวอีกครั้ง ฝ่ามือน้อยกำลังเกาะอยู่ที่ขอบโต๊ะหนังสือต่างหาก เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามกรอบหน้าน่ารัก กายบอบบางตัวสั่นคลอนจากแรงโยกด้านหลัง เด็กน้อยทรุดตัวลงท้าวศอกกับโต๊ะ
"อ..โอย..อื้อ"
"เป็นไง เห็นอะไรงั้นเหรอ หึ"
"เบา เบาหน่อยครับ"
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมามีเพียงสัมผัสแผ่วเบาประทับที่ข้างแก้มใสและต้นคอขาวเรียกขนลุกชันไปทั้งตัวจนคยองซูต้องย่นคอหนี คนตัวเล็กพยายามพยุงกายยืนค้ำโต๊ะ ความกระสันพาให้ร่างกายเครียดเกร็ง แอ่นสะโพกรับความแข็งแรงด้านหลัง ท่าทางเย้ายวนถูกถ่ายทอดออกมาโดยสาเหตุมาจากสิ่งที่มองไม่เห็นทั้งนั้น แต่ถ้าหากคนนอกเข้ามาเห็นเขาในสภาพนี้คงเป็นเรื่องที่น่าอายอย่างมาก
ปึก!
"อ้ะ..อ.."
แรงโยกด้านหลังทำให้คนถูกกระทำตัวสั่นคลอนจนสะเทือนไปถึงโต๊ะไม้ที่ข้าวของเริ่มล้มลงมา เสียงเอี๊อดอ๊าดของไม้เสียดสีกับพื้นดังแข่งเสียงครางระงมจากคนสองคนที่มอบความสุขสมให้กันไม่หยุด
"ไม่.. ผมทนไม่ไหวแล้ว หยุดนะครับ อ้ะ! ทรมาน"
คยองซูหอบหายใจกระเส่า ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำเปียกไปยันขนตาเรียงสวย แก้มใสๆแดงซ่านไม่ต่างจากริมฝีปากอิ่มที่ชอบขบกัดเข้าหากันจนเคลือบน้ำลายใสเงาวับ
"นายทำฉันแทบคลั่ง.. คยองซู"
"คุณเรียกชื่อผม อ..อ๊ะ!"
คยองซูแตะลงที่ฝ่ามืออบอุ่นก่อนลากขึ้นไปยังเรียวแขนแกร่ง เขาสัมผัสมันได้โดยไม่ถูกปัดออก คนตัวเล็กยืนขึ้นหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายที่โอบกอดเขาแนบชิด คยองซูสอดแขนกอดกายแกร่ง เงยหน้าขึ้นพร้อมลืมตามองคนตรงหน้า แน่นอนว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย ทว่าราวกับคำอธิษฐานเป็นจริงหรือไม่ก็กำลังตาพร่าเบลอมากจนสังเกตเห็นนัยน์ตาสีบลอนด์วาววับดังสีของดวงดาว น้ำตาใสรื้นขึ้นทันทีที่เขากำลังนึกถึงใครบางคน
"อ..อื้อ คุณแบคฮยอน"
เด็กน้อยหลับตาลงนึกภาพใบหน้าหล่อสมบูรณ์แบบ ไอแห่งความอบอุ่นแผ่ทั่วร่างกายราวกับเขาไม่ได้สัมผัสสิ่งลึกลับที่มองไม่เห็นอีกแล้ว เขากำลังได้รับสัมผัสจากคนที่อบอุ่นที่สุดต่างหาก เสียงครางนุ่มทุ้มข้างใบหูนิ่มยิ่งกระตุ้นให้ในหัวของคยองซูมีแต่ภาพของแบคฮยอน
"อะ..อ้า แบคฮยอน.."
คยองซูจิกเล็บลงขีดข่วนแผ่นหลังกว้างระบายอารมณ์ก่อนจะถูกอุ้มขึ้นวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เด็กน้อยนอนแยกขาออกกว้างปลายเท้าจิกลงเตียงด้วยความกระสัน หลับตาส่งเสียงร้องครางสุขสมพร้อมหอบหายใจเหนื่อยกับบทรักที่ไม่รู้เลยว่าตนเองปล่อยให้มันเกิดขึ้นต่อไปเรื่อยๆเพียงเพราะกำลังนึกถึงนักเปียโนหนุ่มหล่อ
...ที่ความจริงแล้วเขาก็อยู่ตรงหน้าเจ้าตัวนั่นแหละ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น