ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนส่งสายตาสำรวจรอบๆ เจ้าของกายสมส่วนกำลังนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงสภาพที่กึ่งเปลือยทำให้ผมลงมือกดล็อคประตูห้องโดยอัตโนมัติ
"จะนอนแล้วเหรอจงแด..?!"
คิ้วเรียวเลิกขึ้นมองก่อนจะขมวดเป็นปมเมื่อเขาหันมาเห็นผมแทนที่จะเป็นเพื่อนของเขา
"นายก็รู้ว่าฉันอยู่ในนี้ ฉันเริ่มสงสัยแล้วนะว่านายคิดจะทำอะไร"
แบคฮยอนหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมทั้งหันกลับมาเผชิญหน้ากับผม ใบหน้าสมบูรณ์แบบดูเข้ากับกล้ามเนื้อกำยำบนแผ่นอกกับลอนหน้าท้องสวยจนผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก็พอรับได้หน่อยถ้าจะต้องทำเรื่องอย่างว่า.. ไม่สิ ผมเริ่มยินดีและสนุกขึ้นมาแล้ว
"ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนาย"
"แต่ฉันไม่มี ออกไป"
"นายรังเกียจอะไรฉันนักหนาเหรอ ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจ"
"ทุกอย่าง"
"อะไรกัน นายรู้จักฉันดีพอแล้วหรือไง"
"หึ ข่าวลือเสียหายเกี่ยวกับนายที่มีฉันไปเอี่ยวด้วย ความจริงก็ไม่ใช่เพราะฉันฝ่ายเดียวหรอกนะ แต่เพราะพฤติกรรมที่นายเคยทำต่างหาก"
"นายคงรู้มาจากพวกที่โจมตีฉันใช่ไหม"
"แล้วมันจริงไหมล่ะ เด็กที่คิดถึงแต่ความสนุก เอากับผู้ชายไปทั่ว"
"อื้อ ก็จริง"
แบคฮยอนเหยียดยิ้มใส่ผมนั่นยิ่งเป็นสิ่งที่กระตุ้นให้ผมสลัดคราบคนแสนดีออกซะหมด
"แล้วนายไม่อยากรู้บ้างเหรอว่าคนอื่นๆเขาสนใจอะไรในตัวฉัน"
ผมก้าวเท้าเข้าหาและแน่นอนว่าแบคฮยอนกำลังเริ่มผงะหลบเพราะผมประชิดตัวเขามากเกินไป
"วันนี้นายแปลกมากเลยนะ นายเมินฉัน ไม่ได้เข้ามาทำร้ายฉันอย่างวันก่อนๆ เบื่อกันแล้วหรือไง"
"ฉันต่างหากที่ควรจะพูดคำนี้ นึกอะไรขึ้นมาถึงได้กล้าเดินเข้าหาฉัน ทั้งที่เคยเอาแต่หลบหนี"
"เพราะฉันรู้ว่าการหนีไม่ช่วยอะไรไงล่ะ ฉันเลยอยากเผชิญหน้ากับนายตรงๆ"
ปลายคางเรียวถูกมือผมบังคับให้มองมาที่ผม กรอบนัยน์ตาสีชาต้องปรากฏภาพของผม แค่ผมคนเดียว
"พอไม่ทำกลับเรียกร้อง นายไม่กลัวว่าฉันจะทำร้ายนายแล้วใช่ไหม"
"ฉันไม่เคยกลัวนายแบคฮยอน และตอนนี้ฉันอยากให้นายทำ..ทำอะไรมากกว่าที่เคยทำซะอีก"
"อย่าหวังว่าฉันจะทำแบบนั้นกับนายอย่างคนอื่นๆ ฉันไม่ใช่.."
ผมเลื่อนปลายนิ้วชี้ปิดเรียวปากหยักได้รูป
"อย่าเพิ่งมั่นใจจะดีกว่า นายไม่เคยลองซะหน่อย"
"ถอยไป"
ผมส่ายหน้าน้อยๆพลางส่งยิ้มหวาน น้ำเสียงเย็นเฉียบช่างน่าขนลุกแต่มันก็ท้าทายดีไม่ใช่เหรอ
"ฉันเชื่อว่านายจะทำให้ฉันยิ่งพอใจมากกว่าคนอื่นๆ ใช่ไหม.. โอ๊ย!"
"พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!"
ฝ่ามือสากบีบแขนผมเข้าเต็มแรง ไอ้บ้าเอ๊ย โคตรเจ็บ!
พลั่ก!
ผมใช้แรงทั้งหมดที่ผมมีผลักกายสมส่วนลงบนเตียงนุ่มก่อนใช้สะโพกโถมน้ำหนักทั้งหมดทับหน้าท้องแกร่งไว้ ผมต้องจัดการขั้นเด็ดขาดสักที
"พอได้แล้วแบคฮยอน ฉันไม่ชอบเซ็กส์ที่รุนแรงนะ"
ผมสังเกตม่านตาสีชาที่ขยายกว้างขึ้นทว่ากลับไม่มีอาการอื่นแสดงออกมายามผมปลดกระดุมเสื้อตัวเองลงก่อนเลื่อนมือไปที่กางเกงและถอดทุกอย่างจนไม่เหลือ น่าสนใจครับ เขาเก็บอาการได้เก่งทีเดียว
แต่บางครั้งคนเราก็ไม่สามารถควบคุมความเป็นไปของร่างกายได้หรอก อย่างเช่นอวัยวะภายใต้ร่มผ้าที่ผมกำลังค่อยๆเคลื่อนสะโพกลงไปกดทับ
"นายรู้ไหมว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำให้ฉันเจ็บหรือทิ้งรอยบนตัวฉันได้สักคน อยากรู้ไหมว่าทำไม"
"ซีด.."
แบคฮยอนออกแรงดันตัวลุกขึ้นแต่ผมผู้ที่คุมจุดอ่อนของเขาเอาไว้แล้วก็มักจะได้เปรียบเสมอ แค่ขยับสะโพกเบาๆลำก้อนเนื้อก็เริ่มตื่นตัวสู้แล้ว
"ไม่อยากรู้จริงๆเหรอ?"
"ฉันไม่ได้อยากรู้ว่านายทำอะไรกับใครยังไง! พวกขยะ! อ่า.."
เสียงครางต่ำในลำคอกำลังดึงดูดความสนใจของผมเป็นอย่างมาก กรอบหน้าหล่อที่เงยขึ้นอย่างพยายามอดกลั้นนั่นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมพอใจ
"เพราะฉันเป็นคนคุมทุกอย่างยังไงล่ะ ฉันเก่งกว่าที่นายคิดนะ ร่างกายฉันไม่ได้ถูกทำให้เสียหาย ฉันไม่
ได้เอาตัวเองไปให้คนอื่นย่ำยี แต่ฉันกอบโกยความสุขต่างหาก"
"หึ อายุแค่ 17 แต่ทำไปถึงขนาดนั้นแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด สรรหาคำมาด่าให้สาสมไม่ได้เลย"
"ฉันทำตั้งแต่อายุแค่ 15 ต่างหาก"
ผมก้มลงกระซิบข้างใบหูหนาก่อนแตะลิ้นลงลากไล้เบาๆ
"ไหนนายบอกว่าไม่ชอบไงแบคฮยอน ลูกชายของนายมันกำลังอ้อนวอนฉันแทบแย่ กับผู้ชายด้วยกันก็ตื่นตัวดีใช่ไหมล่ะ อื้อ~อ.."
ผมวางมือทาบแผ่นอกพร้อมทั้งบดเบียดสะโพกลงไปใจกลางที่แน่นตึง
"แบคฮยอน.."
เรียวนิ้วสะกิดบนติ่งสวยที่ชันขึ้นทันทีที่ผมเรียกใช้งาน ร่างกายของผมน่ะไม่มีใครทนไหวหรอก ผมเม้มปากช้าๆพลางไล้มือตามลอนหน้าท้องที่หดเกร็งทันทีที่ถูกสัมผัส
"ภาคภูมิใจในความไร้ค่าของตัวเองมากเลยสิ?"
ประโยคถากถางจากเขาทำให้ผมฉุนกึก ไร้ค่าเหรอ.. ไม่ ผมไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย
"นั่นแหละเหตุผลที่ฉันเกลียดนาย จำเอาไว้นะสิ่งที่ฉันจะทำต่อไปนี้ไม่ได้หมายความว่าฉันพิศวาสอะไร แค่ร่างกายมันทนกับตัวเร้าไม่ได้เท่านั้นเอง"
ว่าไงนะ..
"อื้อ!"
สะโพกของผมถูกมือหนาตะปบเข้าเต็มแรง
"ก็คงเหมือนพวกตัวอะไรนะ? ที่มีไว้ให้คนแก้เสี้ยน"
"อ้ะ!"
ไม่.. ไม่ใช่แบบนี้สิ ทำไมคำพูดของเขาถึงได้มีอิทธิพลกับใจผมมากนัก
ไม่อยากยอมรับเลยว่าผมกำลังรู้สึกแย่
"ถึงอาจจะหลวมไปหน่อย แต่คงแก้ขัดคืนนี้ได้อยู่นะ"
เรียวนิ้วยาวแทรกเข้ามาตามช่องทางด้านหลัง ผมบิดตัวหนีรู้สึกราวกับกำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
ไอ้แบคฮยอน! ไอ้บ้า! ผมไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาเป็นปีๆแล้วนะ หลวมอะไรจะเจ็บขนาดนี้
"โอ๊ย..อ"
ผมขบปากตัวเองเบาๆก่อนส่งมือลงไปรูดรั้งแกนร้อนเพื่อบรรเทาความเจ็บ อารมณ์ดิบในกายอาจช่วยให้ผมเลิกสนใจความเจ็บปวดได้ไม่มากก็น้อย
"อ๊ะ..อื้อ"
ของเหลวใสที่เริ่มปริ่มออกมาพาให้ผมขยับมือตัวเองเร็วขึ้น ผมกำลังจะไม่ไหวแล้ว..ทว่า
"อื้ออ ปล่อยนะ!"
ปลายนิ้วเรียวปิดส่วนปลายของผมไว้แน่น อยากจะดิ้นพล่านเพราะแรงอารมณ์ที่ถูกสะกดกลั้นไว้
"อ๊ะ! ฉันเจ็บ!"
นิ้วเรียวยาวเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ผมทรมานไปทั้งกาย นี่มันอะไรกัน มันไม่ใช่อย่างที่ผมต้องการนะ!
"อื้ออ"
ผมส่ายหน้าไปมา แบคฮยอนขยี้ส่วนปลายหยักทว่าก็ไม่ยอมละมือออก เรียวปากร้อนทาบทับบนผิวเนื้อของผมก่อนจะตั้งใจทำสิ่งที่ผมไม่เคยอนุญาตใคร
"อ้ะ.. อย่ากัด ห้ามทำนะ อื้อ"
ยิ่งผมเอ่ยห้ามก็ยิ่งถูกสร้างรอยแดงระเรื่อทั่วลำคอลามไปถึงแผ่นอก
"ไงล่ะ ยังพอใจอยู่ไหม เศษขยะ"
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มใส่ร่องรอยที่เขาเป็นคนทำ ผมกำหมัดแน่น ก็คนที่เขาเรียกว่าเศษขยะไม่ใช่หรือไงที่เขากำลังสัมผัส
"ด่าแค่ไหนฉันก็ไม่เจ็บหรอก เพราะนายก็กำลังแพ้ภัยตัวเองอยู่ มองให้ดีสิว่านายกำลังทำอะไร อ..เอาออกไป อ้า!"
เขาเปลี่ยนเรียวนิ้วยาวที่สัมผัสด้านหลังให้กลายเป็นสัมผัสที่รุนแรงกว่า แท่งเนื้อขนาดใหญ่กำลังเบียดเสียดเข้าไปในช่องทางคับแคบ
ใครก็ได้ช่วยด้วย..
"ฮึกก เจ็บ"
ผมผวาทรุดตัวลงกอดกายแกร่งไว้แน่น แม้ว่าน้ำตาที่หยดลงนั้นจะเป็นของจริงเพราะผมกำลังเจ็บมาก แต่กริยาที่ผมแสดงนั่นไม่ใช่
ผมจะไม่ยอมแพ้ คนอย่างแบคฮยอนน่ะ..จะต้อง..
"อ๊ะ!!"
เจ้าของกายสมส่วนจับผมพลิกตัวคว่ำ เข่าสองด้านยันพื้นเตียงไว้ ผมแทบจะกรีดร้องลั่นเพราะแบคฮยอนโถมตัวเข้ามาสุด เรียวแขนอ่อนแรงพยุงตนเอง ผมซุกหน้าแนบลงกับหมอนใบใหญ่
"ลดเสียงหน่อยคยองซู"
"อ..อื้ออ"
กรอบหน้าคมคลอเคลียอยู่บนแผ่นหลัง นัยน์ตาสีชาของเขากำลังสะท้อนภาพใบหน้าของผมที่ขึ้นสีแดงซ่าน อุณหภูมิในกายพุ่งขึ้นสูง ไรผมบางซึมไปด้วยเม็ดเหงื่อ
หึ.. ปากก็ด่าไปเถอะ ปฏิเสธเข้าไปแต่ตัวกลับยัดเยียดทั้งความเจ็บแสบและความเสียวซ่านให้ผมไม่หยุด
"อ๊ะ..อ"
ผมจึกหมอนแน่น ความรู้สึกบางอย่างกำลังเล่นงานผมเข้าอย่างจัง
"อ..อย่าเพิ่ง"
ผมเอื้อมจับมือของแบคฮยอนไว้ เขากำลังจะผละออกตรงจุดสำคัญแต่ผมอยากได้..และผมต้องการ
"ฮ..อื้ออ~"
ผมเงยหน้าขึ้นกดสะโพกลงทับบนหน้าตักคนด้านหลังก่อนขยับตัวขึ้นลงช้าๆและกดค้างไว้อย่างเอาใจ แขนหนาที่เกร็งขึ้นเป็นแนวทำให้ผมกดยิ้มอย่างพึงพอใจ
เวลานี้เขาต้องคลั่งตายแน่ๆ
"ดีจังเลยแบคฮยอน อ้า..อ แรงอีก"
ราวกับคำพูดของผมไปกระตุ้นต่อมโมโห เขาคงไม่พอใจที่เห็นผมยังทำหน้ารื่นเริงอยู่ได้ ผมกัดปากช้าๆก่อนเบี่ยงใบหน้าประทับรอยจูบลงข้างผิวแก้ม ไม่นานริมฝีปากบางก็หักห้ามใจไม่ให้เลื่อนเข้ามาป้อนจูบหนักๆให้ผมไม่ได้
มันจบแล้วแบคฮยอน แค่จูบเดียวต่อจากนี้เขาจะต้องทำตามความต้องการของผม มอบความสุขให้ผม
"อื้ม~"
แผ่นหลังของผมสัมผัสได้ถึงผิวเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา จังหวะเชื่องช้าพร้อมทั้งรสชาติจูบที่อีกฝ่ายขยันกดย้ำให้ผมไม่เลิกพาให้ร่างกายเบาหวิวราวกับล่องลอยอยู่กลางอากาศ แม้ว่าผมจะลืมตาเก็บรายละเอียดบนโครงหน้าหล่อของคนด้านบนแต่ภาพในหัวกลับขาวโพลน ดีเหลือเกิน..
"บ..เบาก่อนครับแบค อย่าใจร้อนสิ"
ผมไล้ปลายนิ้วตามกรอบหน้าเรียว เขาว่ากันว่าคนเย็นชามักจะใจร้อนคงจริงนะครับ ผมอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเผยอปากครางหวาน เขากำลังทำสิ่งที่ถูกใจและตามใจผมทุกอย่าง ผมหลุบลงมองกลุ่มผมนุ่มที่ซุกอยู่กับอก ยอดอกสีสวยฉ่ำน้ำไปหมด
นี่น่ะเหรอสัมผัสของคนที่บอกว่าไม่ชอบ.. รอยประทับจูบของเขาแทบไม่เหลือพื้นที่สักตารางนิ้วบนตัวผมเลย สัมผัสยิ่งกว่าคนที่ต้องการผมซะอีก หรือว่าเขาจะเสียสติไปแล้วนะ?
"แบคฮยอน.."
"อย่าเพิ่งขัดใจฉันได้ไหมคยองซู"
เพียงแค่ผมจับใบหน้าของเขาตรึงไว้นิ่งไม่ให้ลามปามไปจุดอื่นก็โดนคนเอาแต่ใจดุอย่างหนักเลย
"อ..อ๊ะ! ฉันเจ็บนะ"
"เจ็บก็ดี จะได้ไม่ต้องไปทำอีก"
แววตาที่เต็มไปด้วยความต้องการทอดมองผม มันหนักแน่นและน่ากลัวแปลกๆ ทำไมจู่ๆผมถึงรู้สึกเกรงใจเขาขึ้นมา..
"อื้ออ..อ..อ้ะ!"
ผมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างลากปลายนิ้วข่วนเป็นทางยาวลงไปถึงกลางแผ่นหลัง หลับตาเชิดหน้าขึ้นปล่อยทุกอย่างไปตามแรงอารมณ์ ไอ้แบคฮยอน! คนเลี้ยงไม่เชื่อง! เขาไม่ตามใจผมอีกแล้ว แถมความรุนแรงที่ทวีคูณขึ้นเป็นเท่าตัวและไม่มีทีท่าที่จะลดลงเลยสักนิด
เวลาของค่ำคืนนี้ค่อยๆดำเนินผ่านไปโดยที่ผมทั้งเจ็บปวดทั้งสุขสม ความรู้สึกมันสับสนตีกันมั่วไปหมด รู้สึกเจ็บหน่วงที่ใจทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่เขาต่อว่าและรู้สึกดีทุกครั้งที่เห็นเขาไม่ยอมผละออกจากร่างของผมเลย ครั้งแล้วครั้งเล่า เนิ่นนานอย่างคนไม่รู้จักพอ ก่อนที่ครั้งสุดท้ายจะต้องดำเนินมาถึงเพราะผมกำลังหมดแรงทรุดตัวลงจมพื้นเตียงพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดสนิทด้วยความอ่อนเพลีย ไม่นานภาพทุกอย่างค่อยเลือนหายไป
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น